از وفاق ملی تا وفاق محلی

بدون تردید رمز موفقیت اکثر قریب به اتفاق مناطق توسعه یافته کشور هم راستایی نمایندگان دولت ، نمایندگان مجلس و صاحبان تریبون بوده وهست.

البته این همراهی بدان‌ معنی نیست که اختلاف سلیقه ای بین این مولفه ها نباشد چه اینکه وجود سلایق مختلف یک امر طبیعی در عالم سیاست بوده منتهی همواره شاخصی به نام منافع عمومی وجود دارد که می تواند عامل وحدت و همدلی باشد.
با این‌ مقدمه حرف و حدیث هایی که این روزها در بحث انتخاب مدیران استانی و به طبع آن مدیران شهرستانی شنیده می شود حاکی از آن است که در شهر و استان ما مکانیزم مشخصی برای این فرآیند که از قضا بسیار با اهمیت هم هست وجود ندارد.
در همین راستا پیشنهاد اولیه آن بود که بین حامیان دولت و نمایندگان تعامل سازنده ای برقرار بشود تا تصمیمات در یک‌ فضای کارشناسی و بر مبنای مصالح عمومی اتخاذ گردند منتهی مراتب شرط تحقق این اهداف وحدت رویه است در غیر این صورت اگر بحث یک جانبه گرایی و آزمودن راه های میان بر باشد چنین رویکردی ممکن است اصطکاک ها و مقاومت هایی را ایجاد نماید که به تجربه ثابت شده به زیان شهر و مردم تمام گردیده است.
چه بسیار مواردی که در دو قطبی ایجاد شده بین‌حامیان دولت و حامیان‌نماینده خروجی کار رخدادی بوده که به مذاق هیچ کدام از طرفین خوش نیامده و آن روز دیگر کاری هم از دست کسی بر نخواهد آمد.
به جمیع این‌جهات “رویکرد تعاملی” راهبردی است که هم امکان تحقق دارد و هم می توان به نتیجه آن امیدوار بود به شرط آن که مبنای کار صداقت و شفافیت باشد و کلام آخر این بیت شاعر که فرمود:
گفتم بدوم تا تو همه فاصله ها را/ تا زودتر از واقعه گویم گله ها را

محسن دهقان‌نژاد