آیا مزیت لرستان فقط عشایری است؟

سازمان فنی حرفه‌ای کشور با ایجاد قطب‌ها و دپارتمان‌های منطقه‌ای لرستان را قطب و دپارتمان « عشایری» کشور اعلام نموده است.

این در حالی است که همین سازمان استان اصفهان را دپارتمان آموزش الکترونیک، خراسان رضوی را دپارتمان فناوری اطلاعات، خوزستان را دپارتمان آب، خاک، کشاورزی و نفت و گاز، آذربایجان غربی را دپارتمان ملی مهارت زنان، گیلان را دپارتمان بوم گردی، ایلام را دپارتمان فرش و کفش و… اعلام نموده است.

در این که لرستان همانند دیگر نواحی ایران در ادوار تاریخ دارای سه جامعه عشایری، روستایی و شهری بوده است و در اینکه هر یک از ما اهالی لرستان به هویت هر یک از شعب یاد شده از جمله عشایر و قبیله و نیای خود نگاهی افتخار آمیز داریم شکی نیست.

امروزه با توجه به دگرگونی‌های اجتماعی، فرهنگی و نوسازی‌های مدرن  ۷۰ درصد جمعیت استان لرستان شهرنشین و برابر آخرین سرشماری عشایر کشور استان لرستان در سال ۱۳۸۷ حدود ۸۰ هزار نفر عشایر داشته که کمتر از چهار درصد جمعیت استان بوده‌اند.
اما دهه‌های متوالی است که باور و تصور قالب شکل گرفته در اذهان عمومی ملت و مسولان عالی کشور این است که لرستان هنوز جامعه‌ای عشایری و شکل رایج زندگی در آن بافت ایلی است.

بدین روی برابر تصور شکل گرفته توجه به این استان هم در همین حدود باقی مانده است.
آیا پیرو این نگاه نیست که لرستان فقیرترین استان کشور از نظر زیرساخت‌های توسعه است؟
آیا طبق این نوع نگرش نیست که لرستان به عنوان قطب آب ، معدن، گردشگری، کشاورزی، جنگل، شیلات، میراث فرهنگی، صنایع دستی،آبشارها و رودخانه‌ها، گیاهان دارویی و دهها مزیت دیگر در قعر جدول توسعه یافتگی است.

آیا رسانه‌ها، اهل قلم، نخبگان و بیش از همه ما مسئولان استان برای اصلاح این رویکرد و تغییر این تصورات قالب و باورهای تعمیم یافته در باره خودمان تلاشی در خور کرده ایم؟
بدین منظور ما باید به آسیب شناسی درونی علل توسعه نیافتگی استان و مهمتر از همه از علل فرهنگی و اجتماعی این مساله اهتمام کنیم.
از آن جمله در اقدامی جبران کننده انتظار دارد سازمان فنی و حرفه ای این نگاه را اصلاح نماید.

حسین گودرزی نماینده مردم ازنا و ‌‌دورود در مجلس شورای اسلامی