دلسوزان واقعی گهر کسانی هستند که به فکر تداوم آن باشند نه تصاحب آن

در جریان کش و قوس های محلی، فضای احساسی که فروکش می نماید از زوایای بهتری می توان به موضوعات اجتماعی نگریست.

سال های سال است که موضوع مالکیت دریاچه گهر در شرق لرستان زمینه ساز بحث وجدل و گاهی هم موجب بهره برداری های سیاسی و انتخاباتی گردیده است، حال آن که مرجع تعیین مالکیت هر مکانی تقسیمات کشوری و مراجع ثبتی است نه تریبون ها و تمایلات اشخاص …!!!
درسایه سار این اظهار نظرها اما آنچه مورد غفلت و بی مهری قرار می گیرد اصل موضوع یعنی خود دریاچه است…!!!
با وجود همه طناب کشی های محلی واقعیت این است که برای رسیدن‌ به گهر کوهنوردان حرفه ای مسیر ازنا را انتخاب می کنند که تعدادشان کم است، گردشگران حرفه ای مسیر دورود را انتخاب می کنند که تعدادشان بیشتر است و گردشگران خانوادگی مسیر الیگودرز را بر می گزینند  که تعدادشان بیشترتر است حالا ممکن است این واقعیت به مذاق برخی خوش نیاید اما خوش آمدن یا نیامدن ما تاثیری در صورت‌مساله ندارد، ما نمی توانیم کسی را مجبور کنیم که میهمان شهر ما بشود اما می توانیم قوانینی وضع کنیم که میهمان، خانه را ویران نکند…!!!
فارغ از ورود از کدام شهر و کدام مسیر عوارض حضور گردشگران غیر حرفه ای، انباشت زباله، تخریب فضای سبز ، فرسایش خاک، آلوده سازی آب و…. همه و همه مواردی هستند که ماهیت این گنجینه زیست محیطی را به مخاطره انداخته و ما همچنان اندر خم یک‌ کوچه ایم….!!!
در این راستا پیشنهاد مشخص ما در نظر گرفتن یک تنفس چند ساله برای احیای دریاچه گهر است چرا که قدیمی ها راست گفته اند: اول باید سری داشته باشی که برایش دنبال کلاه بگردی…!!!

محسن دهقان‌نژاد