شادی روح مرحوم باشکستن دیوارصوتی ؟!!

گروه اجتماعی: روزی نیست که در شهر ازنا از خواب بیدار شوی و اول صبح آوای ” انا لله و نا الیه راجعون” را نشونی در هر محله و خیابانی ماشینی با بلندگو در حال گشتن است و خبر مرگ شهروندی را اعلام می کند اگر یک روز باشد دو روز باشد قابل تحمل است اما این برنامه هر روز شهر ماست!!!
احترام به اموات خوب است دادن تسلی خاطر به همشهریانی که عزیزی را از دست دادن هم خوب است اما برای این کار لزومی ندارد که زن و بچه و بیمار و دردمند همه را در این امر شریک کنیم برای مطلع کردن دوستان و آشنایان راه های بهتری هم هست: آگهی ترحیم که منتشر می شود، کارت های دعوت که توزیع می گردند، تلفن و پیامک هم که زده می شود پس دیگر چه لزومی دارد که با چهار بلندگوی یاماها موجبات مزاحمت برای دیگران رافراهم آورده وآسایش و آرامش مردم را به هم بزنیم؟
علاوه بر اطلاعیه های شفاهی که موجب سلب آسایش مردم هستند آسیب های دیگری هم در مراسمات ترحیم شهر ما وجود دارد که از آن جمله میتوان به اسراف ها وچشم و هم چشمی ها در ترحیم و تشییع جنازه اشاره کرد و مواردیکه بیشتر اوقات از دست صاحب عزا خارج شده و ناخواسته او را در مسیر از قبل تعیین شده قرار می دهد.
اگرچه گذشت زمان برخی رسومات دست و پا گیر را حذف کرده اما باز هم مراسمات ترحیم نیاز به بازنگری دارد ، گونی گونی برنجی که بعد از این مراسم به دور ریخته می شود نه تنها سودی برای اموات ندارد چه بسا موجب رنجش روح آنها هم بشود!!!
در تعالیم اسلامی آمده است که مومنین باید تا چند روز برای خانواده ای که عزیزی را از دست داده است غذا ببرند اما در شهر ما وارونه است و این خانواده عزادار است که باید صدها پرس غذا آماده کند و پذیرای میهمانان باشد.
در مناطق لرنشین رسم خوبی وجود داشت که براساس آن افراد فامیل به محض اطلاع از مرگ یکی از بستگان هر کس به اندازه وسع خودش یکی نان، یکی گوسفند، یکی قند و چای دیگری ماست و دوغ می آورد تا مراسم آن فرد به خوبی برگزار شود. دست آخر هم رسمی به نام پرسانه وجود داشت که میهمانان پولی جمع کرده و هزینه ها را بین خود سرشکن میکردند.
امروزه اما نه تنها از آن همکاری و همیاری خبری نیست بلکه هرچقدر چشم و هم چشمی بیشتر شده و هزینه مراسمات بالا رفته از آن سو رسم خوب پرسانه هم در حال از بین رفتن است و در این میان اگرچه خانواده های توانمند به ظاهرخودی نشان می دهند اما افراد کم بضاعت تحت فشار قرار می گیرند. به جمیع این جهات لازم است تا یک بار دیگر در این مراسمات تجدید نظر شود.البته اعمال این تغییرات با دستور و بخشنامه مقدور نیست و یک عزم همگانی می خواهد، هیچ کس نمی گوید مراسم و یادبود نباشد اما کاش اینقدر که ما در این شهر درگیر اموات هستیم کمی هم به فکر زنده ها باشیم.