اولیای نگران، دانش آموزان سرگردان

پس از گذشت قریب ۷ ماه همچنان ویروس کرونا نقل محافل و مجالس بوده و خود را در کانون توجه عمومی جهان نگه داشته است.
در این‌میان بزرگسالان اگرچه با دشواری اما در هر حال شرایط موجود را پذیرفته و کما بیش به پروتکل های بهداشتی تن داده اند.
اوضاع کودکان اما به گونه ای متفاوت است، از ابتدا ترویج تصور نادرست، ناگیرایی و مقاومت کودکان در برابر این بیماری سبب کم توجهی به این گروه سنی شده که این روزها با بازگشایی نه چندان کارشناسی شده ‌مدارس مضاف بر علت شده است..!!!
در میان انبوه مشکلات خرید “لباس ، کیف و کفش، قلم و دفتر” که غم گوشی و بسته اینترنت هم بدان‌افزوده شده، والدین بر سر دوراهی مانده اند که اگر حضور دانش آموزان در کلاس درس مشکل ساز نیست، پس اختیاری بودن آن برای چیست، اگر احتمال خطر دارد پس اصرار بر تشکیل حضوری کلاس ها بر چه منطقی استوار است…؟خاصه آن که توصیه مراجع درمانی هم متفاوت با این تصمیمات است.
بدون شک مدیریت بحران با تصمیمات کارشناسی و قاطع ممکن است، دستورات خمیری شکل و یا اینکه منتظر بمانیم اگر آمار بالا رفت بعد تصمیم به تعطیلی بگیریم دیگر نامش پیشگیری نیست مدل ناکارآمدی از درمان است…!!!
بر فرض که معقول باشد بمانیم تا سیل جاری بشود بعد بر بلندی بایستیم حالا ما صبر کردیم آیا سیل هم صبر خواهد کرد!!!
انتظار عمومی آن است پیش از آن که بیش از این موجبات نگرانی اولیا و مربیان فراهم بشود مدیران مربوطه دغدغه مردم نسبت به سلامت فرزندانشان را درک نمایند…!!!

محسن دهقان‌نژاد