خیراندیشی را در ازنا سیاسی نکنیم

عصر یک روز اربعین جمعی از خیرین ازنایی به دیدار وزیر بهداشت رفتند. اگرچه با ترافیک شهر تهران ساعت جلسه اندکی به تاخیر افتاد اما آقای وزیر همچنان منتظر جلوی در ایستاده دستش را روی سینه اش گذاشته و گفت :”من دست شما را که هیچ، پای شما را هم‌می بوسم”  این نحوه برخورد یک وزیر با اهالی یک شهر کوچک است که برای مسایل عام المنفعه به دیدار او رفته اند نه پرسید از چه قبیله ای هستید نه گفت از چه طیفی می باشید ونه شاخص و سنجه دیگری، هرچه بود احترام بود و احترام و احترام …!!!
اکنون در شهر ما اما خیری گلایه مند است که قصد انجام فلان کار خیر را دارد ولی با او همکاری نمی شود، حاضر است هیچ نامی هم‌از او نباشد ولی باز هم استقبالی نمی شود ، اما واقعا چرا…؟
برخلاف باور عموم که وقتی اسم‌خیر می آید در ذهنشان یک فرد ریش سفید دایم‌الذکر تداعی می شود اما تجربه چندساله ثابت‌می کند بسیارند افرادی که اصلا فکر نمی کنی در این وادی باشند ولی در کرامت و بخشندگی بیشترین نقش را ایفا می کنند چه اینکه بیش از نیم قرن مردم ازنا به درمانگاهی می روند که واقف آن امیرحسین خان بوده …!!!
حوزه خیراندیشی جای شک و تردید و اما و اگر نیست جای اعتماد است ولو تردیدی هم باشد ما در جایگاه قضاوت‌ نیستیم هر کسی خودش می داند و خدای خودش که فرمود: ما درون را بنگریم و حال را ؛ نی برون را بنگریم و قال را

محسن دهقان نژاد